4222

Visigoten op het Iberisch schiereiland (508 - 600)

Visigoten op het Iberisch schiereiland (484 - 507)

Amalaric (508-531)

Alaric ll die in 507 in de strijd tegen de Franken werd gedood, werd in 508 opgevolgd door Amalaric

De overwinning op de Visigoten in 507 werd door Clovis benut om ver naar het zuiden te marcheren, Bordeaux te veroveren en het merendeel van de Visigoten te verdrijven naar het Iberisch schiereiland. Onder de indruk van deze overwinning sloten de Bourgondiërs zich bij de Franken aan. In 508 werd de Visigotische hoofdstad Toulouse door de Franken ingenomen. 

Het gebied tussen Carcassonne, Nîmes en Perpignan (Septimanië) was het enige deel van Gallië dat na de Slag bij Vouillé in 507, in Visigotische handen bleef, ondanks belegering van Carcassonne, Nîmes en Arles door de Bourgondiërs. De stad Arles werd na het ontzet door de te hulp geschoten Ostrogoten, samen met Avignon, toegevoegd aan het grondgebied van de Ostrogotische koning Theoderik de Grote van Italië.

De grenzen van Septimanië volgden grofweg die van de Romeinse provincie Gallia Narbonensis en van de huidige regio Languedoc-Roussillon (met uitzondering van het departement Lozère en het noordelijke deel van het departement Gard). De naam Septimanië ("Zevenland") werd overigens pas door de Visigoten gebruikt. De naam is afgeleid van het Romeinse Zevende Legioen dat hier voorheen gelegerd was, óf van de zeven bisdommen waaruit de streek bestond (Elne, Narbonne, Béziers, Agde, Lodève, Maguelone en Nîmes.

De overwonnen Ariaanse koningen, die in hun vroegere rijken wensten te blijven, kregen vergunning daartoe, zij het op één voorwaarde: zij moesten zich laten dopen in het katholieke geloof. In enkele jaren tijd waren het Frankische leger en de Frankische kerk gemeenschappelijke heersers over het land, dat als het vitale hart van het Westen kon gelden.

Na 507 heersten de Visigoten nog twee eeuwen in Spanje. Barcelona en later Toledo nam de rol van Toulouse als hoofdstad over. In het noordoosten en het grootste gedeelte van Portugal waren de Sueven nog steeds de onbetwistbare machthebbers. Bovendien was de inheemse bevolking van de noordelijke periferie van het schiereiland onafhankelijk geworden.

Vanaf 511 werd het rijk van de Visigoten geregeerd door Theoderik de Grote van het Ostrogotische rijk.

In 522 werd Amalaric (= amala rikus = regeerder van het Huis Amal), de kleinzoon van Theoderik de Grote (de zoon van zijn dochter Thiudigotho die gehuwd was geweest met Alarik ll die in 507 in de slag bij Vouillé tegen de Franken was gesneuveld, dankzij de bescherming van zijn grootvader tot koning uitgeroepen. 

In 526, na de dood van Theoderik de Grote, beklom Amalaric werkelijk de Visigotische troon. Hij probeerde eerst goede betrekkingen aan te gaan met de Franken en huwelijkte zelfs een dochter van koning Chlodovech l: Chlotilda en zuster van  Childebert l van Parijs.

In 531 riep Chlotilda de hulp in van haar broer Childebert l tegen haar echtgenoot. Nabij Narbonne werden de Visigoten door Childebert verslagen. De jonge koning stierf in de slag of korte tijd later (531). Deze nederlaag betekende het einde, niet slechts van de koninklijke dynastie van de Balthi, maar ook van de Visigotische macht ten noorden van de Pyreneeën. Voortaan zou het zwaartepunt van hun rijk in Spanje liggen.Het Visigotische rijk wordt ook geteisterd door interne tegenstellingen. 

Na de dood van Alamaric in 531 ontbrandde een hevige strijd tussen het ariaanse koningshuis en de Germaanse hogere adel, die de steun genoot van de katholieke bisschoppen, die zich verzetten tegen het ariaanse koningschap. De vervolgingen van de katholieken worden met Spaanse furie beantwoord: bijna overal braken opstanden uit, in Tarragonensis en Cantabria en later ook in Lusitania en in het zuiden in Baetica, waar de troepen van de koning het zwaar te verduren krijgen. 

Theusidelus (Theudes, Theudis) (531-548)

Theudegisel (548-549)

Agila (549-554) 

was bij de geromaniseerde bevolking en de katholieken niet populair. Er ontstond een opstandige beweging die hem van de troon wilde stoten. Aan het hoofd van die beweging stond Athanagild. Omdat hij dacht Agila niet zonder hulp zou kunnen overwinnen, riep hij de hulp in van de Byzantijnse keizer Justinianus l en beloofde hem als tegenprestatie de kustplaatsen van Zuid-Spanje af te staan. De keizer ging op dit voorstel in en zond patricius Liberius met een leger naar Spanje. De verenigde legers versloegen Agila bij Sevilla in 554. Agila vluchtte naar Mérida, maar werd door zijn eigen troepen vermoord, waarna Athnagild tot koning der Visigoten werd uitgeroepen en van Toledo zijn hoofdstad maakte. 

In 551 publiceerde de historieschrijver Jordanes (voor de helft van Gotische afkomst) "DE ORIGINE ACTIBVSQVE GETARVM" (ook genoemd "Getica"). Dit werk is de belangrijkste bron van onze kennis van de Goten.  

Athanagild (554-567) 

Het Visigotische Rijk werd vanaf 554 ook wel aangeduid al het Koninkrijk Toledo, dat tot de de komst van de Moren zou blijven bestaan (711).

Athanagild moest weldra de strijd aanbinden met de Byzantijnen, zijn vroegere bondgenoten, die zich niet tevreden stelden met de hun bij verdrag toegekende gebieden en meer noordwaarts doordrongen. Keizer Justinianus I (527-565) wilde het grondgebied van het vroegere West-Romeinse rijk veroveren. Zijn veldheer Belisarius had in 533 het Vandalenrijk in Noord-Afrika veroverd en diens opvolger Narsus brak in 551 de Oostgotische weerstand in Italië en zou in 552 definitief met hen afrekenen. Justinianus had ook zijn oog laten vallen op Hispania, dat hij vanuit het zuiden dacht te kunnen veroveren. De expeditie van de Byzantijnen naar het Iberisch schiereiland, slaagde maar zeer ten dele. Toen zij in 554 in Baetica landden, wisten zij daar enig gebied te bezetten, maar verder kwamen zij niet. Daar stond tegenover dat Athanagild er niet in slaagde de aanvallers uit de door hen veroverde steden in het zuiden van het Schiereiland te verdrijven. 

Ook moest Athanagild strijd voeren tegen de onoverwonnen Basken, de Sueven en de Franken, tegen wie hij zich wist te handhaven. Hij slaagde er wel in enige successen tegen de Byzantijnen te behalen, maar kon hen toch niet helemaal uit Spanje verdrijven. Bijna een eeuw (van 554 tot 626) zou een groot deel van Zuid-Spanje onder Byzantijnse heerschappij blijven ( Byzantijnse Rijk)  

Athanagild streefde een vergelijk met de Franken. Daarom huwde hij zijn dochter Galswintha uit aan de Merovingische koning van Neustria, Chilperic I Chilperic (561-584) en haar zuster Brunichild (Brunhilde) aan Sigebert l, koning van Austrasia (Metz). Het huwelijk van Chilperic en Galswintha werd in 567 ingezegend in Rouen, maar de nieuwbakken koningin werd korte tijd later (568) vermoord, op instigatie van Chilperics minnares Fredegund, die met haar geliefde trouwde. De dood van Galswintha wekte de vijandschap op van haar zuster Brunhilde, koningin van Austrasia, wat leidde tot gevechtshandelingen tussen de twee Frankische koninkrijken, die veertig jaar zouden aanhouden. De godsdienstige tegenstellingen leiden er in 554 toe dat katholieke onderdanen de ariaanse koning Agila vermoorden. Hij werd opgevolgd door

Theodomir (567 - 568). Tijdens zijn bewind heerste er gedurende korte tijd anarchie.

Visigoten (568 - 600)

laatst gewijzigd: 15-12-10