Maximiliaan was de oudste zoon van hertog Willem V van Beieren en Renata van Lotharingen. Hij volgde zijn vader op als hertog van Beieren bij diens aftreden in 1597. Onder zijn bewind werden gerecht, leger en politie gereorganiseerd. Alhoewel hij geen voorstander was van de Habsburgers, was hij toch een aanhanger van keizer Ferdinand II, die hij steunde bij de keizersverkiezing en in de Boheemse oorlog. De keizer verleende hem daarop in 1623 het keurrecht dat bij de vorst van de Palts berustte. Hij was getrouwd met Elizabeth van Lotharingen en met Maria Anna van Oostenrijk (1610-1665), dochter van keizer Ferdinand II. Zij kregen twee kinderen: Ferdinand Maria (1636-1679) en Maximiliaan Filips Hiëronymus (1638-1705), hertog van Beieren-Leuchtenberg.

Onder het regentschap van zijn moeder volgde Ferdiand Maria in 1651 zijn vader Maximiliaan l op als keurvorst van Beieren. Hij was in 1650 getrouwd met Henriëtte Adelheid van Savoye, dochter van Victor Amadeus I van Savoye. Door zijn terughoudende politiek tegenover Frankrijk kon hij Beieren van een oorlog vrijwaren en door het voeren van een mercantilistische politiek kon hij sneller dan elders de gevolgen van de Dertigjarige Oorlog bedwingen. 

Via zijn echtgenote Henriëtte Adelheid van Savoye, vond de Italiaanse barok ingang in Beieren, met musici, kunstenaars en architecten. Zijn oudste dochter Maria Anna Christina Victoria trouwde met Lodewijk van Frankrijk, Le Grand Dauphin, de zoon van koning Lodewijk XIV en koningin Maria-Theresia van Spanje. Zijn zoon Maximiliaan Emanuel volgde hem na zijn dood op als keurvorst van Beieren. 

Max Emanuel, de zoon van keurvorst Ferdinand Maria en Henriëtte Adelheid van Savoye, volgde in 1679 zijn vader op en was, door zijn door Ferdinand Maria vergrote schatkist, voor zowel keizer Leopold I als voor de Franse koning Lodewijk XIV interessant. Hij koos voor de kant van de eerste en trouwde in 1685 diens dochter Maria Antonia van Oostenrijk. Het werd geen gelukkig huwelijk. Hun drie kinderen stierven op jonge leeftijd.

In tegenstelling tot zijn vader bemoeide Max Emanuel zich uitdrukkelijk met de Europese politiek. In 1683 was hij aanwezig bij het beleg van Wenen, streed ook daarna aan de zijde van de keizer in de Turkenoorlogen en onderscheidde zich met name in de Slag bij Mohács (1687). Bij de verovering van Belgrado in 1688 raakte hij door een pijl gewond. Hij werd hierop door de keizer tot generalissimus benoemd en leidde als zodanig zijn troepen naar Italië, waar hij het beleg van Carmagnola bijwoonde. In de Negenjarige Oorlog (1688 - 1697) behoorde hij tot de Liga van Augsburg. In december 1691 werd hi benoemd tot landvoogd van de Zuidelijke Nederlanden benoemd. Sinds maart 1692 verbleef hij daar ook, maar hij liet in de loop der tijd het dagelijks bestuur steeds meer over aan Jan van Brouchoven.

Sinds 1704 verbleef hij weer in de Nederlanden, maar de Grote Alliantie (het verbond tussen Engeland, de Republiek der Nederlanden, Oostenrijk, Spanje, Savoye, Zweden en enkele Duitse vorsten, gesloten in 1689 gericht tegen Lodewijk XIV van Frankrijk), bezette in 1706 Vlaanderen en in 1709 Henegouwen. Max Emanuel ontving in 1712 van Filips V (van Spanje) de soevereiniteit over de niet-bezette gewesten Luxemburg en Namen. Na de Vrede van Utrecht (1713) en de Vrede van Rastatt (1714), waarbij hij deze pas verkregen soevereiniteit afstond aan Oostenrijk, werd hij hersteld op de Beierse troon. Na in 1717 de Oostenrijkers tegen de Turken te hebben gesteund kreeg hij ook zijn keurstem terug.

Max Emanuel stierf op 26 februari 1726 en werd opgevolgd door zijn zoon Karel I Albert, die in 1742 zijn droom waarmaakte door als Karel VII de keizerstroon te bestijgen. Naast staatsman en militair was hij ook verzamelaar van porselein en schilderijen. Hij kocht voor 90.000 Brabantse gulden 101 schilderijen, waaronder 12 van Peter Paul Rubens, die de basis voor de collectie van de Alte Pinakothek in München vormen.

 Beieren (1726 1799)

colofon

gemaakt: 31-08-10