Anastasius en Justinus (491- 527)

Justinianus - Justinus ll - Tiberius l Constantinus - Mauritius (527 - 602)

Phocas (602 - 610)

Herakleios (610 - 641) 

Tijdens de Arabische Volksverhuizing die door Abu Bakr in 632 gang was gezet veroverden de Arabieren in 635 Damascus en versloegen zij op 20 augustus 636 werden de Byzantijnen bij de grensrivier de Yarmuk (een zijrivier van de Jordaan) op de grens van Syrië en Jordanië. De Arabische veroveringen waren niet alleen aangewakkerd door louter godsdienstig fanatisme. Honger en belustheid op oorlogsbuit waren de voornaamste motieven. De door de Byzantijnen onderdrukte lokale bevolking zag de Moslims meer als bevrijders dan als veroveraars en sloot zich dan ook snel bij hen aan om hun vroegere overheersers te bestrijden. Door de interne godsdienststrijd, de gedwongen dop van de Joden en de incestueuze relatie van keizer Herakleios met zijn nicht hadden hem niet bepaald populair gemaakt. 

Damascus werd na haar inname niet, zoals gebruikelijk, geplunderd en vervolgens in de as gelegd. De bewoners van de stad hoefden ook niet bang te zijn dat zij van al hun bezittingen werden beroofd en dat zij als slaven werden weggevoerd. De enige plicht die de mensen uit Damascus hadden was erkennen van de nieuwe Moslimheerschappij en het betalen van belasting. Onder de dynastie der Omayaden werd Damascus de hoofdstad van het Arabische Rijk van 661 tot 750.