4071

Engeland (1702 - 1760)
Engeland (1688-1702)

Anne Stuart (1702-1714)

De opvolgster van Willem lll van Oranje was Anne, gewoonlijk genoemd Queen Anne genoemd, uit het huis Stuart. Zij was de dochter van James (Jacobus)  II en diens eerste vrouw Anna Hyde. Hoewel zij Anglicaans was opgevoed, huwde zij in 1683 met de protestantse Deense prins George, uit welk huwelijk vijf kinderen werden geboren, van wie het laatste in 1700 overleed. In 1688 had zij onder invloed van haar vriendin Sara Jannings en de echtgenoot van deze, John Churchill (Marlborough), de zijde van haar zwager Willem III en haar zuster Mary gekozen tegen haar vader. In 1702 volgde zij Willem III op. Onder haar regering voltrok zich de staatkundige vereniging van Engeland en Schotland (Act of the Union, 1707). 

In de strijd tussen de Whigs en de Tories volgde zij aanvankelijk de Whig-politiek van haar voorganger, maar persoonlijk sympathiseerde zij met de Tories. John en Sara Churchill , die aan de zijde der Whigs stonden, beheersten door haar gunst het gehele politieke leven. Ten slotte keerde Anne zich echter af van hun agressieve politiek tegen Lodewijk XIV. Kritiek van de Whigs op het beleid van haar echtgenoot, die zij aan het hoofd van leger en vloot had geplaatst, deed de rest. Anna schaarde zich aan de zijde van de Tories en de Churchills vielen in 1709 in ongenade.

z. ook: Spaanse Successieoorlog (1702-1713)
George l (1714-1727)

George Ludwig, keurvorst van Hannover van 1698 tot 1727, was een zoon van Ernst August, hertog van Brunswijk-Lüneburg en Sophia van de Palts, dochter van Winterkoning Frederik V, keurvorst van de Palts en Elizabeth Stuart, en nicht van koning James (Jacobus) I (1603-1625) van Engeland. 

George huwde in 1682 Sophia Dorothea van Brunswijk Luneburg, dochter van Georg Wilhelm van Lüneburg. Zij schonk hem een zoon, George Augustus en een dochter. Hij was zijn gehele leven verslaafd aan seksuele genoegens en behandelde zijn vrouw bijzonder slecht. 
Toen deze op haar beurt een liefdesverhouding met graaf Königsmarck aanknoopte, verbande George haar voor de rest van haar leven naar Ahlden (1694–1726). Nadat zijn moeder, die ingevolge de Act of Settlement Engels troonopvolgster was, was overleden, gingen haar rechten op George over. Hij werd op 31 oktober 1714 als koning van Groot-Brittannië en Ierland gekroond als opvolger van koningin Anna. Het traditionele beeld van George I in de geschiedschrijving, dat van een man die zich weinig met de regering bemoeide, doorgaans in Hannover verbleef en nauwelijks Engels sprak, werd onlangs op goede gronden betwist. George trouwde later voor de tweede maal met Ehrengard Melusina van der Schulenburg, die hem drie dochters schonk.
George ll (1727-1760)

George II Augustus, de, zoon van George I, die behalve koning van Groot/Brittannič en Ierland ook keurvorst was van Hannover, liet de regeringszaken aanvankelijk geheel over aan Robert Walpole en aan zijn verstandige, cultureel zeer geďnteresseerde gemalin, Caroline van Anspach, met wie hij sinds 1705 gehuwd was. Na de dood van Caroline (1737) en het ontslag van Walpole (1742) speelde George een meer zelfstandige politieke rol, maar dat betekende dat hij de belangen van Hannover volkomen boven die van Engeland liet prevaleren. Vooral met het oog op de verdediging van de Hannoveraanse belangen tegen het opkomende Pruisen sloot George zich in de Oostenrijkse Successieoorlog bij Oostenrijk aan. Onder zijn persoonlijke leiding werd de overwinning bij Dettingen op de Fransen behaald. Hij zou de laatste Engelse koning zijn die zelf deel nam aan een veldslag'.  

In 1757 werd Pitt sr. minister, en vooral deze zorgde ervoor dat Engeland niet weer bondgenootschappen sloot die met de belangen van het land strijdig waren. George speelde sindsdien geen rol van betekenis meer. Evenals zijn vader was George II berucht om zijn losbandig leven.

Engeland (1760-1800)

laatst bijgewerkt: 15-10-05