Pas aan het eind van de 6de eeuw kreeg Londinium weer enige betekenis, toen paus Gregorius de Grote monniken naar Brittannia stuurde om de bewoners tot het christendom te bekeren. In 597 stichtte de abt Augustinus in Canterbury een kerk, die kort daarna zetel van de aartsbisschop werd. Zeven jaar later werd ook naar Londinium een bisschop gestuurd, die de eerste St. Paul's Cathedral liet bouwen.

Aan het eind van de 5e eeuw stichtten de Saksen ca. 1,6 kilometer ten westen van de ommuurde stad Londinium (door de Saksen Lundenburh genoemd) de nederzetting Lundenwic (gelegen in de hedendaagse Londense wijk Aldwych in de City of Westminster). Lundenwic werd in de vroege 7e eeuw beschreven door de Venerable Bede als "a trading centre for many nations who visit it by land and sea".

Kaartje gevonden op de website: http://www.archaeology.co.uk/ca/timeline/roman/london/maps.htm

In de 7e eeuw werd de monding van de River Fleet als haven gebruikt voor vissers- en handelsschepen. In de omgeving van Covent Garden zijn resten gevonden van een Angelsaksische nederzetting die teruggaan tot de 7e eeuw.  Deze nederzetting besloeg een oppervlakte van ca. 600,000 m2, en strekte zich uit van de National Gallery in het westen tot Aldwych in het oosten.

links: Angelsaksisch broche; rechts: Lundenwyc ca. 600

Alfred de Grote (871-899) werd de stad hoofdstad van Engeland en in 994 werd de eerste brug over de Theems gebouwd.
De stad werd in de 9de en 10de eeuw vele malen aangevallen door de Vikingen. In de 9e eeuw werd Lundenwic door de Deense Vikingen geplunderd. Daarna in 886 liet Alfred de Grote de stad herbouwen.

Links: een viking doodt een zo te zien ongewapende Saks.

De legende wil dat er al een abdij werd gesticht ten tijde van koning Saeberth van Essex (604 - 616), toen een visser een visioen zag van Petrus. De abdij werd gebouwd op een eiland in de rivier de Theems.  Het geheel werd gebouwd als een abdij voor benedictijner monniken en werd ingewijd op 28 december 1065.

Met Edward de Belijder, de laatste Saksische koning, begon een tijdperk (1042-1066) dat zichtbare sporen heeft achtergelaten. Edward verplaatste de koninkrijk residentie naar de plek naast de grote abdij die hij ten westen van Londen voor de benedictijner monniken liet bouwen, de Westminister Abbey. In deze kerk zouden daarna al zijn opvolgers trouwen en gekroond en begraven worden. 

Na Edward de Belijder (1042-1066) drong Willem van Normandië ("Willem de Veroveraar") in 1066 Engeland binnen en versloeg koning Harold II, die in hetzelfde jaar zijn vader Edward de Belijder was opgevolgd en net enkele weken op de troon zat in de Slag bij Hastings. Na zijn overwinning bij Hastings verwoestte het leger van William de Veroveraar een groot gedeelte van het land in een poging de Engelsen te onderwerpen, maar hij ontweek Londen. Hij wachtte bij Berkhamsted totdat de officials van de stad hem als koning zouden erkennen. De Londenaren stemden snel in met zijn voorstel waarna Willem in de Westminster Abbey gekroond werd tot koning Willem l.

Londen werd de hoofdstad van Engeland en de stad mocht haar rechten en privileges behouden. De stad kende daarna een sterke economische opleving en nam de bevolking sterk toe. Kooplieden verenigden zich in allerlei gilden en er kwam een burgerlijk stadsbestuur. Onder Hendrik I werd Londen de hoofdstad van Engeland. Het behield zijn autonome positie als een stadsrepubliek die alleen ondergeschikt was aan de koning.

Rechts: monumentale graftombe van Edward de Belijder in de Westminster Abbey

Gemaakt: 28-01-06; laatst bijgewerkt: 11-07-07