2852
Verovering van Syrië, Palestina en Egypte (333 - 331 v. Chr.)
|
2852 |
Verovering van Syrië, Palestina en Egypte (333 - 331 v. Chr.) |
|
 Begin van Alexander's veroveringstocht (334); Perzische rijk (400 - 330); Egypte (525 - 334 v. Chr.) |
 |
In het voorjaar van 333 trok Alexander in hoog tempo verder naar het zuiden, weer met groot gemak verschillende slagen winnend. Tot hij in Tarsus aankwam ging alles goed, maar toen werd Alexander getroffen door een longontsteking, waarvan hij niet snel genas. Nadat hij volledig was genezen, kon hij de strijd hervatten.
Alexander wilde eerst Phoenicië in zijn bezit krijgen, zodat hij de Perzische vloot uit kan schakelen. Dit werd een gevaarlijke operatie, omdat de weg verder erg smal was en deze liep door een bergmassief. |
|
Darius wist niet dat Alexander door zijn ziekte zijn opmars had moeten staken. Hij vond het allemaal te lang duren en besloot Alexander tegemoet te trekken. Inmiddels was Alexander ook opgerukt met zijn leger en toen Darius aankwam bij het kamp van Alexander, was deze inmiddels gearriveerd op de Syrische vlakte. Beide legers waren dus over het bergmassief langs elkaar heen getrokken! Darius moordde eerst het halve kamp van Alexander uit en besloot daarna zich terug te trekken en te proberen Alexander in de rug aan te vallen. Alexander had van zijn verkenners inmiddels te horen gekregen dat Darius zijn kamp had opgeslagen aan de oever van een rivier nabij de stad Issus, (bij de huidige Turkse stad İskenderun) op een smalle kustvlakte die werd begrensd door de zee en de bergen. Nog dezelfde rukte Alexander op met zijn leger zonder dat Darius het in de gaten had. Vroeg in de ochtend viel Alexander aan. Voor het eerst kregen zijn soldaten het moeilijk, maar door het slechte militaire inzicht van Darius ontsnapte Alexander aan een nederlaag. De uitkomst van de strijd was nog steeds onbeslist toen de Acheamenidische koning in paniek op de vlucht sloeg en niet alleen zijn leger in de steek liet, maar ook zijn moeder, vrouw en jonge erfgenaam. Toen de Perzische soldaten de lafheid van hun koning aanschouwden, verbraken zij de gelederen en namen eveneens de vlucht. Alexander maakte bij de verovering van het verlaten kamp van de Perzen vele kostbaarheden buit én ook nam hij Darius' moeder, vrouw en kinderen in hechtenis. Vanaf dit moment was Alexander koning van Perzië! Het ontzag voor Alexander was flink toegenomen na deze bijna onwaarschijnlijke overwinning op het sterker geachte Perzië en het werd voor |
|
Verder naar het zuiden
De overwinnende Alexander nam de familie van Darius lll onder zijn persoonlijke bescherming. Toen de veroveraar verder trok naar het zuiden door Syrië, zond Darius hem een vredesaanbod: hij zou het hele rijk ten westen van de Eufraat overgeven. Alexander, die vastberaden was om alles te krijgen, verwierp het aanbod. De Macedoniër, die onderweg slechts sterke tegenstand ontmoette van de steden Tyrus en Gaza, trok Egypte in triomf binnen en aanvaardde de kroon daarvan tegen het einde van 332 v. Chr. Na de grote slag tegen de Perzen trekt Alexander verder naar het zuiden, want hij weet van geen ophouden en hij wil nog meer land in zijn bezit, zelfs Egypte wil hij hebben. Zijn leger is weer wat kleiner geworden, maar door de overwinning op Darius heeft hij geen financiële zorgen meer. Hij kan nu makkelijk huursoldaten in dienst nemen, wat hij ook in grote mate doet. Ook de voormalige Helleense huursoldaten van Darius neemt hij in dienst in plaats van ze te vermoorden, zoals bij de Granicus. Hij wil nu Phoenicië in zijn bezit krijgen, en tot aan Tyrus geven alle streken zich zonder pardon over. De bewoners van Tyrus willen niet dat Alexander heerser is over hun stad, maar wel dat hij hun onderwerpt, zodat ze wel zelfstandig blijven. Door een misverstand, Alexander kon Tyrus met gemak in handen krijgen, of door Alexanders oorlogszucht, draait het toch op een belegering uit. Dit wordt behoorlijk lastig, omdat Tyrus op een eiland achthonderd meter uit de kust ligt. De belegering duurt van januari tot in augustus tot de muren bezwijken, en na een strijd in de straten valt de stad in handen van Alexander. Er zijn achtduizend Tyriërs omgekomen en dertigduizend anderen worden als slaaf verkocht. Na deze strijd willen de Macedonische strijders eigenlijk niet meer verder gaan, omdat ze al een groot eind van hun huis af zitten tussen volken waar ze eigenlijk niks mee te maken hebben. Toch gaat Alexander verder en weer kan hij de gebieden zonder moeite innemen, totdat hij bij Gaza aankomt. Weer is er een belegering, nu een van twee maanden, en weer wordt de bevolking voor het grootste gedeelte vermoord of als slaaf verkocht. Bij deze gebeurtenis zijn er ook weer meerdere verhalen ontstaan. Zo zegt het ene verhaal dat Alexander de bevelhebber van Gaza, Batis, achter zijn wagen door de stad voerde en hem sleepte totdat hij dood was, een volgende dat Alexander Batis achter zijn wagen sleepte in een ronde om de stad om Achilles na te doen met wat deze met Hector deed en een derde zegt dat Alexander Batis ombrengt na de overgave, nadat hij een verhaal over een complot heeft gehoord. Waarschijnlijk zijn deze verhalen na de dood van Alexander verzonnen om hem in een negatief daglicht te stellen, omdat geen van deze verhalen door Ptolemaeus, de belangrijkste geschiedschrijver er niks over geschreven heeft. En ondanks dat Alexander graag Achilles nadeed, heeft hij dat nu bijna zeker niet gedaan, omdat het een totaal andere situatie was in vergelijking met Achilles. Achilles had Hector verslagen in een man-tegen-man gevecht, en het lijk om Troje gevoerd om de bevolking af te schrikken, terwijl Batis zich had overgegeven en de stad in handen van Alexander was. |
| In het land van de farao's Na Gaza gaat de tocht verder naar Egypte. Alexander krijgt Egypte zonder slag of stoot in handen en de Perzische satraap geeft zich gelijk over. De meeste Egyptenaren staan te juichen als Alexander voorbijkomt, omdat ze zelf ook een hekel hadden aan de Perzen, die veel van hun schatten geroofd hadden. In Egypte wordt hij meteen tot de nieuwe farao verklaard, en deze rol wordt ook door Alexander aangenomen. |
 |
|
Bij de Egyptenaren gedraagt hij zich als een soort god, bij de Hellenen als Helleen en bij de Macedoniërs als Macedoniër. Hij wil dus eigenlijk helemaal geen cultuurvermenging, wat toch een van de hoofddoelen van het helleniseren is. In de tussentijd laat hij Alexandrië bouwen, waarvoor hij Helleense kunstenaars en intellectuelen laat komen, zodat de stad een Griekse identiteit krijgt. Er trekken dan ook vooral Hellenen heen die het leven in Hellas zelf zat zijn. De teleurstelling van de soldaten in Alexander neemt steeds verder toe, als hij zich eerst zoon van Ammon gaat en laat noemen, en later ook nog zoon van Zeus. De Macedoniërs begrijpen dit niet, omdat zij Philippus als Alexanders vader zien. Ze snappen ook niks van Alexanders behoefte aan deze verheerlijking. Ze vinden Alexander zelfverzekerd, en zo komt hij ook over, maar dit valt behoorlijk tegen als je kijkt naar het aantal keren dat Alexander een orakel heeft bezocht. Dit orakel stond in Siwa. Dit deed hij ook in Egypte, waar hij hoorde dat hij door de hulp van Ammon heel Perzië in zijn bezit zou krijgen. Van zijn tijd in Egypte zijn munten gevonden met daarop Alexander afgebeeld met een ramshoorn. De ram is het symbool voor Ammon.
laatst bijgewerkt: 21-08-02 |
Antipater, zijn bevelhebber in Hellas een stuk makkelijker om de orde te bewaren. Na zijn overwinning was Alexander opnieuw in hogere sferen. Hij wilde een soort Helleens Verbond oprichten, alleen dan met de Aziatische landen, waarvan hij dan weer de leider zou zijn. Alexander ontving een brief van Darius waarin deze hem vroeg zijn gezin de vrijheid te geven in ruil voor een bondgenootschap. Alexander ging daar niet op in, omdat Darius hem als zijn gelijke had aangesproken en Darius voor Alexander was gevlucht. Darius moest niet nog een keer zo'n taal tegen hem opzetten, anders zou Alexander hem komen halen en doden.