Zij spraken een eigen taal, het Aramees. De bekendste steden van de Arameeërs waren behalve Damascus, Urhoy (Urfa), Antiochië (Antakya), Amid (Diyarbakir), Merde (Mardin), Midyat, Nsibin (Nusaybin), Gozrto d-Qardu (Cizre, Siirt, Bitlis, Kharput (Elazig), Malatya, Mara’ash (Maras) en Beth Zebday (İdil). Deze steden liggen tegenwoordig in Turkije en Syrië. 

Rond de elfde eeuw v.Chr. vestigden de Arameeërs zich in Syrië. In de Bijbel wordt verteld dat Saul (1025 - 1000 v. Chr.), David (1000 - 961) en Salomo (961 - 926) tegen de Aramese koninkrijken vochten bij de noordelijke Israëlische grens. In de daarop volgende periode breidden ze hun gebied uit naar het noorden, richting Aleppo, en naar het oosten tot in Mesopotamië. Het volk heeft nooit een verenigd rijk gekend, maar was verdeeld in onafhankelijke koninkrijken in het gehele Nabije Oosten. Ondanks deze verdeeldheid was het hun cultuur en taal die in de gehele regio ingang vond. Zowel de latere Assyriërs als Babyloniërs namen hun taal en delen van hun cultuur over. De Arameeërs waren polytheïsten en aanbaden verschillende goden zoals Haddad, El, Sin, Ishtar en anderen. Deze goden werden ook door andere volkeren in het gebied, zoals de Kanaänieten en de Phoeniciërs aanbeden. De beelden in hun tempels waren ook een mengsel van verschillende culturen.

In 34 n. Chr. bekeerde de Aramese koning V. Abgar zich tot het Christendom. Hij stuurde zendelingen naar verschillende delen van Mesopotamië en zorgde daarmee voor een basis van het Christendom. Het Aramees werd ook dankzij deze koning in korte tijd in heel Mesopotamië verspreid. Antochië (Antakya) was één van de drie patriarchaten (37-43 n. Chr.).De apostelen van Christus hadden zich de benaming Syrisch zo geëigend dat ze de kerk van Antochië ook zo begonnen te noemen. Het werd het symbool voor het geloof van de kerk van Antochië. De derde (patriarch) bisschop Mor Ignatius Nurono maakte in 107 n. Chr. in een brief aan Rome gebruik van de benaming "De Syrisch-orthodoxe kerk van Antochië".

Het Aramese volk heeft met zijn kennis, taal en handel veel bijgedragen aan de wereldbeschaving, maar is gedurende de geschiedenis zwaar onderdrukt en vervolgd geweest (en wordt tot op de dag van vandaag nog steeds onderdrukt). Het was vroeger een volk dat een meerderheid vormde in het Midden-Oosten, maar is door verschillende volkeren onder de voet gelopen en heeft in de loop der jaren veel leed moeten incasseren. De reden voor de afname van het aantal Arameeërs moet gezocht worden in de onderdrukkingspolitiek die uitgeoefend wordt door verschillende regimes in het Midden-Oosten.

De Arameeërs hebben dankzij hun grote nalatenschap aan kunst en cultuur een ongeëvenaarde invloed gehad op de streek. Dat varieerde van taal, dichtkunst, natuurkunde, wiskunde, sterrenkunde, filosofie, geologie tot de medische wetenschap. Deze waardevolle wetenschappen liet het volk nog diepere sporen na op het gebied van theologische kennis, zedenleer en rechten. De Arameeërs hebben in de tijd van de Romeinen, Perzen, Byzantijnen, Arabieren, Mongolen en Turken betrouwbare geschiedkundige documenten opgetekend.

Edessa was tot de vijfde eeuw één van beroemdste onderwijsinstellingen waar ook Grieks werd gegeven. Filosofische en wetenschappelijke werken werden door de Aramese geleerden zelfs eerst vertaald naar het Aramees en dan pas naar het Arabisch. Dankzij deze ontwikkelingen op het gebied van de literatuur en de vertalingen zijn verloren gewaande originele Griekse werken toch bewaard gebleven. De Aramese werken werden zelfs als naslagwerk gebruikt en vertaald naar vele andere talen.

Gemaakt: 10-09-08

colofon