Koenraad l van Beieren hertog van Beieren (1026 - 1027), als Koenraad ll koning / keizer van het H. Roomse Rijk

Zijn koninklijk en keizerlijk gezag liet Koenraad gelden tegenover wereldse en geestelijke machthebbers. De toon die hij tegen hen aansloeg had zelfs Karel de Grote zich niet durven veroorloven. Koenraad deinsde er zelfs niet voor terug bisschoppen en aartsbisschoppen te straffen als zij hem niet gehoorzaam waren. De paus had daar weinig tegen in te brengen.Voor kerkelijke zaken had Koenraad overigens weinig belangstelling. 

Uit het noorden werd Duitsland niet langer meer bedreigd. De Vikingtochten waren tot een eind gekomen. De machtige Deense koning Knut de Grote (1014-1035), heerser over Denemarken, Noorwegen en Engeland, had een gevaarlijke vijand voor Duitsland kunnen worden, maar Koenraad wist zijn vriendschap te winnen en maakte hem tot een trouwe bondgenoot. Deze band werd nog verstevigd door het huwelijk van Koenraads zoon en opvolger Hendrik met de dochter van Knut: Gunhild of Kunigunde, zoals zij in Duitsland werd genoemd. Ook in het oosten kreeg Duitsland een veiliger grens. Van hinderlijke roverhorden ontwikkelden de Hongaren zich tot Europa's schutsmuur tegen andere uit het oosten aanstormende volksmassa's. 

Hendrik Vl van Beieren  Hertog van Beieren (1027 - 1042)

Als keizer Hendrik lll regeerde over het H. Roomse Rijk)

Hendrik Vll van Beieren (als Hendrik ll graaf van Luxemburg) (1042 - 1047)

Hendrik II was de zoon van Frederik van Luxemburg en Irmtrud van Gleiberg van Wetterau en was graaf van Luxemburg. en de Moezelgouw en voogd van de Rijksabdij St.-Maximin in Trier. In februari 1042 droeg Hendrik III zijn hertogtitel van Beieren over aan Hendrik waar hij tot 1047 de titel hertog Hendrik VII zou voeren. Hendrik nam deel aan de keizerlijke veldtochten van 1042, 1043 en 1044. In 1047 vergezelde hij de keizer op een veldtocht tegen Dirk IV van Kennemerland (1039-1049). Hij was gehuwd met Agnes van Poitou, een dochter van graaf Willem V van Aquitanië en Agnes van Mâcon. Na zijn dood werd hij begraven in de Rijksabdij St.Maximin te Trier.

Hendrik Vl van Beieren Hertog van Beieren (1047 - 1049)

Koenraad ll van Beieren Hertog van Beieren (1049 - 1053)

Koenraad ll (Koenraad van Zutphen) (* 1020) was de enige overlevende zoon van Ludolf van Zutphen en Mathildis van Zutphen. In 1049 werd hij door keizer Hendrik III verheven tot hertog van Beieren verheven. Hij kwam nadien in conflict met de keizer over de aanpak van de voortdurende Hongaarse invallen. In 1053 werd hij afgezet als hertog van Beieren, vooral op aanstichten van de bisschop van Regensburg. Hij stierf twee jaar later in ballingschap in Hongarije. Koenraad was gehuwd met Judith van Schweinfurt, dochter van hertog Otto III van Zwaben.

Hendrik Vlll van Beieren Hertog van Beieren (1053 – 1054) 

Als Hendrik lV regeerde hij over het H. Roomse Rijk (1056 – 1105), In 1054 verhief hij zijn zoon Koenraad lll tot hertog van Beieren.

Koenraad III Hertog van Beieren (1054 – 1055)

Koenraad lll was de tweede zoon van Hendrik III en Agnes van Poitou. Hij wordt aangezien als hertog van Beieren over de periode 1054-1055, maar gezien hij stierf op 3-jarige leeftijd heeft hij het ambt feitelijk nooit uitgeoefend. Zijn moeder werd verheven tot hertogin van Beieren.

Agnes van Poitou Hertogin van Beieren (1055 - 1061)

Op 5 oktober 1056 overleed Hendrik lll plotseling. Zijn oudste zoon Hendrik lV was amper 6 jaar oud en kon naar Ripuarisch recht (dat meerderjarigheid voorziet op 15 jaar) de macht nog niet in eigen hand nemen. Zijn moeder Agnes van Poitou werd regentes. Wegens haar corrupte bestuur stuitte zij snel op tegenstand van de rijksadel. Korte tijd later werd Hendrik IV onder de voogdij gesteld van de aartsbisschoppen van Keulen en Mainz (volgens partijdige kronieken werd de prins ontvoerd).  In 1064 werd Hendrik IV dan toch meerderjarig verklaard en kon hij het koningschap opnemen.

Otto l van Northeim Hertog van Beieren (1061 - 1071)

Otto van Northeim was de enige zoon van graaf Benno van Northeim en gravin Eilika. Hij was gehuwd met Richenza van Zwaben, vermoedelijk een dochter van Otto II van Zwaben. Door zijn huwelijk werden de bezittingen van Northeim flink uitgebreid. In 1061 werd hij door keizerin Agnes van Poitou (tevens hertogin van Beieren) tot hertog van Beieren aangeduid. In 1071 werd hij er van beschuldigd een aanslag tegen de koning beraamd te hebben. Hij werd opgeroepen tot een tweegevecht, maar daagde niet op en werd hierom afgezet als hertog van Beieren.

Rechts: Agnes van Poitou

Keizer Hendrik IV droeg het hertogdom Beieren in 1070 over aan de Zwabisch-Italiaanse dynastie der Welfen. Onder deze dynastie werd Beieren weer een belangrijke politieke macht.

Welf l van Beieren 1070 – 1077)

Welf l was de enige zoon uit het huwelijk van markgraaf Albert Azzo II van Este, uit het huis der Otbertijners, en Kunigonde van Altdorf. Na het overlijden van zijn oom Welf III, verwierf Welf alle Welfse bezittingen. In 1170 volgde hij zijn schoonvader, hertog Otto II van Northeim, op als hertog van Beieren. In de slag bij Homburg van 1075 stond hij nog aan de zijde van keizer Hendrik IV, maar nadien nam hij afstand van de keizer en steunde hij de tegenkoningen Rudolf van Rheinfelden en Herman van Salm en werd in 1080 zelf tegenkandidaat tegen Hendrik IV, die hem had afgezet als hertog van Beieren.

Hendrik Vlll van Beieren Hertog van Beieren (1077 – 1095) als  Hendrik lV koning/keizer van het H. Roomse Rijk

Welf l van Beieren 1096 – 1101)

In 1096 verzoende Welf l zich met de keizer en kreeg hij Beieren terug. Vanaf 1097 streed hij met zijn broer Fulco over de Italiaanse erfgebieden. Hij stierf op terugtocht van de eerste kruistocht in Cyprus.

Hertogdom Beieren (1101 - 1200)

colofon

gemaakt: 02-02-08; laatst bijgewerkt: 26-11-08