De Laatste veldtocht

Op Elba volgde Napoleon met interesse het gekrakeel dat in Wenen losbarstte over de landsverdeling in Europa. Hij begreep dat voor hem nog niet alles verloren was. Napoleon had zijn eigen legertje meegenomen naar Elba, wat toegestaan werd, zolang ze maar geen dreiging vormden. Groot was het legertje niet, 1600 man ter land en 129 ter zee. Zeer kunstig had Napleon voorgewend zich in zijn lot te schikken, maar al vóór zijn vertrek naar Elba had hij het plan opgevat daar niet tot aan zijn dood te blijven. De Engelse bewaker Campbell vertrouwde hem echter niet helemaal en stak naar Italië over, om zijn vermoedens omtrent

 Napoleons bedoelingen te melden. In Italië kreeg hij te horen dat hij zich onnodig druk maakte en dat Napoleon beslist van plan was de laatste jaren van zijn leven op Elba te slijten. Nauwelijks was Campbell terug of Napoleon was al twee dagen weg. Op 26 februari had hij van het eiland weten te ontsnappen en op 1 maart 1815 arriveerde hij met een legertje van 1200man in de Franse havenstad Cannes.

Terug als keizer

Snel trok Napoleon met zijn persoonlijke garde op naar het noorden, richting Parijs. Maarschalk Ney, aanvoerder van het Franse leger en voormalig maarschalk onder Napoleon, werd opgeroepen om de "keizer" tegen te houden, maar hij liep met zijn hele leger over naar zijn voormalige baas. Lodewijk XVIII, de koning van Frankrijk, werd door zijn raadgevers opgedragen Napoleon tegemoet te rijden, toen bekend werd dat hij weer in Frankrijk was, om te vragen wat hij hier kwam doen, in de hoop dat hij daarop beschaamd terug zou keren naar Elba. Lodewijk koos echter een andere weg en vluchtte naar Gent. 

Op 20 maart zat Napoleon weer in Parijs en was het Keizerrijk hersteld, voor drie maanden. Napoleon pakte zijn oude regime snel weer op, bracht een leger samen van soldaten die nog in hem geloofden. Alleen het volk stond niet meer achter hem, wat bleek uit de extreem lage opkomst van een volksstemming en de kreten die werden geroepen tijdens een parade.  "Vive la France", werd er geroepen, in plaats van het ondubbelzinnige "Vive l'Empereur". Door deze gebeurtenissen raakte Napoleon zijn zelfvertrouwen wat kwijt, terwijl de Engelse, Nederlandse en Pruisische soldaten al in België stonden, een kwart miljoen man sterk. De Russen en Oostenrijkers naderden de Rijn en de Alpen, meer dan een half miljoen man sterk. Binnen een paar weken wist Napoleon een leger van 250.000 soldaten bij elkaar te krijgen. Voor hem was nog maar één uitweg, dat was de overwinning. Ondanks zijn leeftijd, hij was nu zesenveertig, wat voor die tijd oud was, trok Napoleon op 12 juni 1815 naar België, waar de beslissende slag zou worden geleverd. 

Haastig trommelden de geallieerden hun legers op en rukten op richting Frankrijk. Napoleon wilde echter zijn "keizerrijk" heroveren en dat zo snel mogelijk, voordat de andere staten in Europa klaar waren om Frankrijk binnen te vallen en hem weer gevangen te nemen. Hij mobiliseerde in twee maanden een leger van 200.000 manschappen en trok met de helft ervan naar de Frans-Belgische grens. Op 16 juni stak hij die over. Met zijn opmars viel hij bij Namen aan op het punt waarop het Pruisische leger onder Blüchner en het Brits-Nederlandse leger onder leiding van generaal Wellington aan elkaar grensden, traditioneel een zwak punt.

Napoleon wilde tussen deze twee legers zien heen te dringen en ze afzonderlijk te verslaan, vóórdat de legers van Oostenrijk en de Rusland gearriveerd waren. Napoleon was ziek en zijn generaals maakten vele fouten. Hij trok zelf tegen Blüchner op en gaf zijn maarschalk

Rechts: Wellington

Slag bij Waterloo (16-17 juni 1815)

In de steek gelaten & verbannen

In Parijs aangekomen wachtte Napoleon een grote teleurstelling. Het volk had Napoleon in de steek gelaten en Lodewijk XVIII terug gehaald. Napoleon bleef nog een week werkloos afwachten op het landgoed Malmaison bij Parijs, maar toen hij hoorde dat de Pruisen in aantocht waren, om de mensheid een plezier te doen door Napoleon neer te schieten, nam hij de vlucht. Zijn vluchtpoging (*hij wilde naar Ameirka gaan) werd echter verijdeld doordat de Engelsen alle havens hadden afgegrendeld. Vervolgens vroeg hij politiek asiel aan in Engeland. 

Op diplomatieke wijze verwoordde hij dit als: "Laat ik mij onderwerpen aan de edelmoedigste van mijn vijanden". Napoleon kreeg asiel van de Britten, maar anders dan hij had verwacht. Hij werd als gevangene aan boord van het marineschip Northumberland vervoerd en na een tocht van 70 dagen afgezet op het verlaten eiland Sint Helena, in het zuidelijke deel van de Atlantische Oceaan.

Links: Het landgoed op Sint Helena waar Napoleon tot aan zijn verbleef

Frankrijk (1815-1871)

Gemaakt:15-03-04