|
9160 |
Vijfde Coalitieoorlog (1809- 1812) |
|
|
Het Franse debacle in Spanje betekende natuurlijk een geweldige morele steun voor de binnen- en buitenlandse tegenstanders van Napoleons bewind. Vooral in Oostenrijk, dat al lang verveeld zat met het expansieve Frankrijk, vatte men opnieuw moed, net terwijl het patriottisme er enorme aanhang kende. Een Vijfde coalitieoorlog sloop onvermijdelijk naderbij, en Napoleon besloot eens te meer het initiatief te nemen. Aangezien zijn oude Grande Armée in Spanje actief was, werd een nieuw leger opgetrommeld, waarmee hij in de lente van 1809 de Oostenrijkers tegemoet trok. In april 1809 trokken de Oostenrijkse legers Beieren binnen, waar zij even hard door de Franse legers weer uit werden gedreven. Regensburg werd ingenomen en voor de tweede keer trok het Franse leger Wenen binnen. Rechts: Napoleon raakt gewond door een verdwaalde kogel bij Ratisbonne en wordt verzorgd door een arts (23 april 1809) |
 |
|
|
De grootste krachtmeting vond plaats bij Aspern, op 22 mei 1809, waar Napoleon zijn eerste veldslag verloor. Links: Napoleon ontvangt de sleutels van de stad Wenen (1809)
|
| Napoleon nam echter al gauw weerwraak met een overwinning bij Wagram, waarna de Oostenrijkse keizer geen andere keuze meer restte dan het zoveelste vredesverdrag te sluiten, dat op 14 oktober 1809 in Schönbrunn werd ondertekend. Rechts: Napoleon tijdens de slag bij Wagram (6 juli 1809) |
 |
 |
Na de ondertekening van de vrede van Schönbrunn bleef het twee jaar lang betrekkelijk rustig. Oostenrijk liep liep voortaan opnieuw in het gareel en zocht zelfs toenadering tot Frankrijk.
De oorlog tegen Engeland en Spanje gingen onverminderd voort, maar er gebeurde niets speciaals, op het gebeid van oorlog tenminste. In de twee jaar van betrekkelijke rust, werden steeds meer gaten ontdekt in het Continentaal Stelsel. De Engelsen vonden steeds meer manieren om toch hun goederen met het vasteland te kunnen verhandelen. |
|
De toenadering van Oostenrijk tot Frankrijk leidde tot een opportune zet. Napoleon liet zijn huwelijk met Joséphine de Beauharnais, die hem geen nakomelingen kon geven, nietig verklaren en trouwde in 1810 met Het Franse keizerrijk had inmiddels met andere, interne problemen af te rekenen. In Holland, Duitsland en Italië maakte het nationalisme steeds meer opgang, terwijl er overal in het rijk religieuze onrust oplaaide. Van 1809 tot 1810 werd de Franse industrie zwaar toegetakeld door een economische depressie, die niet effectief werd bestreden en hierdoor de bourgeoisie van het bewind vervreemde. Rusland, dat na de vrede van Tilsit een alliantie met Frankrijk had gesloten, bleek een onbetrouwbare bondgenoot. In 1808 ontmoette Napoleon tsaar Alexander opnieuw opnieuw te Erfurt, maar zijn plannen omtrent een verdere uitbouw van de relaties tussen beide landen mislukte door de dubbelzinnige houding van Talleyrand. Het Continentale Stelsel, waartoe ook Rusland zich had verplicht, werd een breekijzer voor de goede verstandhouding tussen de twee grootmachten, die uiteindelijk zou leiden tot de meest vernederende veldtocht van Napoleon, de Russische veldtocht van 1812. Rechts: |
 |
|
Italië In 1807 en 1808 werd vooral de politieke constellatie van Midden-Italië flink gewijzigd. Eind 1807 namen de Fransen bezit van Etrurië en werden de Bourbons er verbannen. Het voormalige koninkrijk werd in 1809 omgedoopt tot het groothertogdom Toscane en kwam in handen van Elisa Bonaparte, Napoleons oudste zus, die was gehuwd met de Italiaanse edelman Felix Baciocchi. In 1808 werd de Pauselijke Staat bij Frankrijk ingelijfd en vond er tenslotte een machtswissel plaats in het koninkrijk Napels: Joseph Bonaparte besteeg de Spaanse troon en maakte in Zuid-Italië plaats voor Joachim Murat, die met Napoleons jongste zus, Caroline Bonaparte, was getrouwd.
Gemaakt: 04-03-04; laatst gewijzigd 24-03-04 |
Marie-Louise, een van dochters van de Oostenrijkse keizer 
