| 4212 | Finland (100 - 700) |
|
|
|
 Finland (Vroege Geschiedenis) |
|
De Romeinse historicus Cornelius Publius Tacitus schreef ca. 98 n. Chr. voor het eerst over de Fenni. Volgens Tacitus waren deze Fenni ongelofelijk wild en verschrikkelijk, hadden zij geen wapens, geen paarden, geen huizen.Maar deze beschrijving benadert zelfs niet de beschrijving van de plattelanders die op dat ogenblik in het zuidelijke deel van Finland woonden en het voor hun levensonderhoud van de landbouw en veeteelt moesten hebben. In plaats daarvan zullen de Fenni die Tacitus beschrijft waarschijnlijk de jachtcultuur van het noorden zijn geweest, dus in moderne termen de Sámi of Samen. Behalve in Finland, leefden de Sámi ook in noord Zweden en noord Noorwegen en op het Russische schiereiland Kola .Van deze Sámi bewoning zijn weinig sporen op archeologische gebied achtergelaten. Een belangrijke Sámi offerplaats bevindt zich bij het Ukonsaari eiland in het Inarimeer in Lapland. Kainuu (Kven-volk) en Kvan-land De Noord-Finse Kainuu werden door de Zweden, Noren en IJslanders Kven genoemd. Het koninkrijk Kvenland heerste over het noorden gedurende vele eeuwen. Het Kven-volk leefde op de noordelijke helft van de Botnische Golf, aan de westelijk, noordelijke en oostelijke kustgebieden. Het mysterieuze Kven-volk behoorde tot de Kalevala volkeren, net als de Kareliërs. |
 |
 |
Het Finse nationale epos Kalevala, dat was samengesteld uit Karelische liederen en verhalen, beschrijft dit heroïsche volk van het noorden. Het werk werd samengesteld door de folkorist en arts Elias Lönnrot op basis van mondeling overgeleverde volkspoëzie. De eerste versie dateert uit 1835, de uiteindelijke uit 1849.
De Kalevala (= Land van Kaleva, de klemtoon ligt op de eerste lettergreep) is een caleidoscoop van verhalen, die voor een deel los van elkaar staan. Het belangrijkste personage is Väinämöinen, zanger, tovenaar en bespeler van de kantele, het Finse snaarinstrument. Hij is de zoon van Ilmatar, de Luchtgodin en Watermoeder. De Kalevala begint met een scheppingsverhaal, waarin hemel, aarde, zon en maan ontstaan uit eendeneieren die zijn gelegd op de knie van Ilmatar. In de eerste zang verschijnt ook Väinämöinen ten tonele. Andere belangrijke figuren in het epos zijn de smid Ilmarinen en de krijger Lemminkäinen. Ilmarinen is de maker van de sampo, een wondervoorwerp dat wordt gemaakt voor Louhi, de heerseres van het vijandige Pohjola (Noordland), die in ruil haar dochter belooft. Later wordt de sampo door de helden uit Kalevala uit Pohjola ontvoerd, waarbij hij in stukken breekt. De sampo brengt voorspoed en welvaart, ook nadat hij gebroken is. De strijd om dit voorwerp is een rode draad in het epos. Zes zangen zijn gewijd aan de lotgevallen van de tragische held Kullervo, de wraakzuchtige slaaf die zonder het te weten zijn zuster verleidt en zich ten slotte in zijn eigen zwaard stort. Deze losstaande Kullervo-episode maakte nog geen deel uit van de Kalevala-versie van 1835. Naast de heldenverhalen bevat de Kalevala niet-verhalende passages, zoals richtlijnen voor bruid en bruidegom en verhandelingen over het brouwen van bier en de bewerking van ijzer. |
| Hoewel de verschillende stammen aan elkaar verwant waren, was er een voortdurende onderlinge strijd om de heerschappij over bepaalde gebieden. De Kainuu werden welvarend dankzij de handel in sabelbont (bont van de sabelmarter). Zij hadden zich gevestigd langs de belangrijkste rivieren, zoals de Kainuunjoki en de Tornionjoki in het noorden en vestigden handelsnederzettingen aan de mondingen van deze rivieren. Kemijoki stond ook onder hun controle. De rivieren zorgden ook voor de verbinding met de noordelijke IJszee en gaven goede toegang tot het rijke achterland. In het verre verleden was dit het gebied dat bewoond werd door de Saami (Lappen) maar als gevolg van hun nomadische leefwijze, konden de Kainnu koningen dit gebied gemakkelijk aan zich onderwerpen. The Saami werden geleidelijk verdreven uit hun oorspronkelijke woongebied rond het Laatokka (Ladoga Meer) ten noorden van St. Petersburg (Rusland) |  |
 |
Tot op de dag van vandaag bewonen zij het gebied in het noorden van Noorwegen, Zweden, Finland en het Kola schiereiland in Rusland. Sabelbont, gemaakt van de huiden van sabelmarters, waren zee gewild door alle beschavingen over het gehele Europese continent en zelfs daarbuiten tot in Arabië. Vier honderd jaar geleden kwam de marter nog voor op Kola, maar tegenwoordig leeft dit dier alleen nog maar in Siberië.
Links: glazen drinkhoorn (Latila, 200 - 400 n. Chr.) (Virtual Finland) |
De Arabier Ibn Ruste schreef in 912 dat de "Rus" leefden van de jacht op sabelmarters en eekhoorns. Met Rus bedoelde hij de Kainuu, die in het Midden-Oosten met Rus werden aangeduid. De Kainuu hadden de controle over de geheel bonthandel in het noorden van Scandinavië, dus is het ook het meest waarschijnlijk dat het volk waarmee hij handel dreef het Kainuu-volk was. De Kainuu waren dankzij deze handel en doordat de Saami (Lappen) belastingplichtig waren, tamelijk welvarend. Ook Ottar, or Othere, die in dienst was van  Alfred, koning van Wessex (Wassex) (871-899) maakte melding van dit volk en hun lichtgewichtboten waarmee zij de rivieren in het noorden bevoeren. |
|
Gemaakt: 23-07-06; laatst bijgewerkt: 27-10-08 |
