5368

Genua (1300 - heden)

Tegen het einde van de 13e eeuw was Genua een machtige stadstaat geworden die zijn wil oplegde aan Venetië en Pisa. In Spanje, Algerije, Egypte en de landen van het Midden-Oosten vond men Genuese handelsposten. De rijkdom van de stad, met riante woningen van verscheidene etages, bezorgde Genua de bijnaam van "De Schoonheid". Maar de welvaart en voorspoed werden bedreigd door de onderlinge vetes van de grote familieclans, die elkaar de macht betwistten.

Aan die bloeitijd herinneren de vele patriciërshuizen en adellijke paleizen, zoals het Palazzo Rosso

In 1420 onderwierp Alfons V van Aragon de opstandige Sardiniërs Uit wraak tegen de steun die de Genuezen aan de opstandelingen had gegeven, viel hij Corsica aan. In 1435 werd Alfons door de Genuezen verslagen, gevangen genomen en uitgeleverd aan de Milanese hertog Filippo Maria Visconti. 

Verzwakt door lange en verbitterde veten binnen de eigen muren verloor Genua de zeeslag tegen Venetië bij Chioggia (1372). Bij deze slag werd de Venetiaan Marco Polo gevangen genomen, die in de gevangenis van het Palazzo San Giorgio zijn reisverhalen aan zijn celgenoot, Rustichello da Pisa, zou doorvertellen.

In de 15e eeuw ging het slecht met de stad, het werd opnieuw geteisterd door de pest en Genua  werd een Franse vazalstaat. De opkomst van het Turkse Rijk in de vijftiende eeuw betekende het verlies van de oostelijke gebieden.

Onder admiraal Andrea Doria (1466-1560) werd Genua weer een onafhankelijke republiek en beleefde de stad een nieuwe bloeiperiode. 

Links: Lodewijk Xll bij zijn binnenkomst in Genua (1507)

In 1503 vocht hij op Corsica in dienst van Genua, op dat moment een Franse vazalstaat, en nam deel aan de Genueze opstand tegen de Fransen. Hij dwong daarbij de Fransen om de stad te verlaten. Vanaf dat moment werd hij beroemd als admiraal van de vloot. Jarenlang voer hij over de Middellandse Zee als admiraal van de vloot, in strijd met de Turken en de Barbarijse zeerovers, die vanuit Tunis, Tripoli, Algiers, Salè en havens in Marokko de  de rijke koopvaardijschepen die de Middellandse Zee bevoeren tot doelwit hadden.

Rechts: Portret van Andrea Doria, door Sebastiano del Piombo

In de Oorlog van de Liga van Cognac (1526 – 1530) sloot Genua zich aan bij de Fransen. Het merendeel van de Genuese vloot koerste naar Napels om deel te nemen aan een beleg van Napels, maar al snel liep Doria over naar de Habsburger Karel V. De Fransen moesten het beleg opgeheven toen er een plaag uitbrak, waaraan een groot deel van het Franse leger ten prooi viel, waaronder ook de beide legeraanvoerders Odet de Foix en Pedro Navarro. Andrea Doria wist de blokkade van de stad te breken en dwong de Fransen bij Savona zich over te geven. Na de beslissende nederlaag tijdens de slag bij Landriano (21 juni 1529), kwam er einde aan de hoop van de Franse koning Frans l zijn voormalige bezittingen in Italië te kunnen heroveren.

De bloei van de republiek Genua duurde maar kort; de macht van Genua was onherroepelijk aan het tanen: begin 1540 veroverde Turgut Reis, admiraal van het Ottomaanse rijk, verscheidene Genuese schepen voor de Ligurische kust. Nadat Turgut ook de kusten van Sicilië en Spanje met zijn vloot onveilig had gemaakt gaf Karel V zijn admiraal Andrea Doria de opdracht om hem met een vloot van 81 schepen te achtervolgen en onschadelijk te maken. 

 in 1684 beschoot de vloot van Lodewijk XIV de stad omdat zij hulp aan Spanje had gegeven. Het door interne twisten geplaagde Genua kwam vervolgens afwisselend in handen van Frankrijk (1684) Oostenrijk (1746) en Milaan. 

In de zeventiende, en vooral de achttiende eeuw, ging het minder en minder met de stad. Zo was er van de overzeese handelsposten en bezittingen alleen nog het eiland Corsica over. De bevolking kwam echter in opstand in 1730 wat resulteerde tot de oprichting van het koninkrijk Corsica met als koning Theodor von Neuhoff. Hij werd na acht maanden alweer verjaagd maar Genua wist ondanks steun uit Frankrijk en Oostenrijk alleen de controle te krijgen over Bastia, San Fiurenzu, Calvi en Bonifacio door opstandige groepen met Ghjacintu Paoli als leider. Daarom verkocht Genua het eiland aan Frankrijk in mei 1768.

In 1797 werd Genua door Napoleon Bonaparte veroverd en omgevormd tot de Ligurische Republiek, maar onafhankelijkheid was geen sprake: Genua was een vazalstaat van Frankrijk onder leiding van Napoleon, die ook het staatshoofd mocht benoemen en een nieuwe grondwet invoerde. In 1805 werd ook deze republiek opgeheven en het gebied geannexeerd door Frankrijk.

In 1815 verenigde het Congres van Wenen Genua met het Koninkrijk Sardinië, dat in 1860 opging in het moderne Italië. 

Thans is Genua de grootste zee­ en handelshaven van Italië en na Marseille de belangrijkste haven van de Middellandse Zee.

colofon