2927
Rome (264 - 218 v. Chr.)
|
2927 |
Rome (264 - 218 v. Chr.) |
|
 Rome (300 - 264 v. Chr.) |
|
Nadat de Grieken uit het zuiden van Italië waren verdreven, waren de Carthagers Rome's belangrijkste rivalen in het Middellandse Zeegebied. Ook een deel van Oost-Sicilië was in hun handen gevallen en van daaruit zouden zij gemakkelijk kunnen oversteken naar het Italiaanse vasteland. De confrontatie vond uiteindelijk plaats op Sicilië. In 264 v. Chr. had een bende huurlingen uit Campania Messana (Messina) veroverd, waar vandaan zij de scheepvaart in de zeestraat tussen Italië en Sicilië belaagden. De machtige, door Hiero ll van Syracusae (269-216 v. Chr.) geleide Griekse kolonie besloot het eiland van dit gespuis te zuiveren en belegerde de stad - waarop Messana de hulp inriep van Carthago én Rome! Het succes van Rome was hoofdzakelijk te danken aan de gewoonte om bondgenoten politieke beloningen te geven, met name de voorrechten - en verplichtingen - van haar eigen staatsburgerschap. Dit zou ook wijd verbreide steun verzekeren tijdens de lange en vernietigende oorlogen tegen het Carthaagse leger onder Hannibal. De uitslag van de Punische oorlogen was dat Rome en niet Carthago over de westerse wereld zou heersen en dat in Rome zelf de senaat de teugels van de macht in handen zou hebben. rechts: Hiero van Syracuse |
 |
|
In het onvermijdelijke daarop volgende conflict (die zou uitgroeien tot de eerste Punische oorlog (264-241 v. Chr.) wist Rome Messana aan zich te onderwerpen. Hiero koos aanvankelijk de zijde van de Carthagers, maar liep over naar de andere partij na een geslaagde landing van de Romeinen, waarna Grieken en Romeinen gezamenlijk Carthago bestreden. Geleidelijk aan werd het Carthaagse grondgebied afgeknabbeld, maar de voornaamste steden van Oost-Sicilië bleven in Carthaagse handen, omdat ze gemakkelijk per schip konden worden bevoorraad. Het was duidelijk dat de Romeinen de hegemonie ter zee moesten verwerven, wilden ze de patstelling doorbreken. Met dat doel begonnen zij een vloot van 120 schepen te bouwen naar het model van een gestrand Carthaags schip. Het zou hun eerste serieuze avontuur in een oorlog ter zee worden, maar hun onbedrevenheid stond snelle successen in de weg. Tenslotte nam de Senaat het dramatische besluit, een leger van 40.000 man naar Afrika te zenden om de Carthagers op het thuisfront te verslaan. 260 Overwinning bij Mylae, vlakbij Messana 258 Verovering van Corsica 256 Romeinse overwinning bij Kaap Economus. Romes eerste expeditie overzee werd een volslagen fiasco, toen het leger in 255 v. Chr. een gevoelige nederlaag opliep vlakbij Carthago. De vloot, die de overlevenden moest evacueren, werd tijdens een noodweer uiteen werd geslagen en verging jammerlijk. Daarna werd afgezien van oorlogshandelingen in Afrika en concentreerde men zich weer op het verdrijven van de Carthagers uit Sicilië. |
|
Na een nieuwe vloot te hebben gebouwd, wisten de Romeinen het Carthaagse fort bij Panormus (Palermo) in 254 v. Chr. in te nemen en, toen de Carthagers vier jaar later trachtten de stad te heroveren, werden ze verslagen en vielen hun olifanten in Romeinse handen. In 249 v. Chr. gingen de Romeinen opnieuw in de aanval: met een vloot van 200 schepen zeilden ze op Drepanum af, maar de vloot werd totaal vernietigd. Op die manier sleepte de oorlog zich met wisselende krijgskans nog zeven jaar voort, tot de Romeinen met een derde vloot uiteindelijk in 242 v. Chr. bij de Aegatische eilanden een beslissende zeeslag wonnen. Rchts: Rome 241 v. Chr. |
 |
|
Voor de strijd op zee bedachten de Romeinen ook een nieuwe krijgstactiek: het enteren van vijandelijke schepen. Met touwen, waaraan ijzeren haken zijn vastgemaakt werd een vijandig oorlogsschip aan het eigen schip vastgemaakt. Sicilië vormde Romes eerste grondgebied overzee en bracht haar in direct contact met de Hellenistische wereld. Rome werd heer en meester van Sicilië, Sardinië, Corsica en de Noordoostkust van Spanje. Deze eerste Punische oorlog, die een kwart eeuw had geduurd (264-241 v. Chr.), had het uiterste gevergd van Rome. Duizenden Romeinse soldaten hadden het leven verloren, waardoor de stad Rome in zes jaar tijd een zesde deel van haar inwoners (50.000 mensen) verloor. Daarnaast had deze oorlog ook handen vol geld gekost. Korte metten maken de Romeinen ook met de piraten, die vanuit de Illirische kust (kust van het huidige land Kroatië) het hele oostelijke deel van de Middellandse zee onveilig maken en de Romeinse scheepvaart op de Egeïsche Zee bedreigden. De bewoners moesten wel alles afgeven, als zij tenminste niet door de piraten wilden worden weggevoerd. Alle oude rijke tempels langs de kusten van Griekenland en Klein Azië waren al beroofd van hun schatten. Heel lang lieten de Romeinen de zeerovers hun gang gaan. Zij waren namelijk ook slavenhandelaars en slaven hadden de Romeinse aristocraten hard nodig. Maar de piraten werden steeds brutaler. De Italiaanse steden werden nu ook onveilig door hen. Zelfs Ostia, de havenstad van Rome werd overvallen. Er werden op zee zelfs zoveel schepen beroofd dat het volk van Rome bedreigd werd door hongersnood. Het volk schreeuwde moord en brand. Er moest iets tegen de zeeroverij gedaan worden. En dat gebeurde. In 230 v. Chr. gaf de Senaat zijn goedkeuring aan interventie tegen de piraterij. De Griekse staten waren blij met het initiatief, maar In 225 v. Chr. (slag bij Telamon) werden de Kelten in de Po-vlakte door de Romeinen onderworpen. laatst bijgewerkt: 17-03-03 |
Philippus V van Macedonië beschouwde het als een inmenging van de eigen invloedsfeer en reageerde dienovereenkomstig door de zijde van de piraten de kiezen. Negen jaar later moest Rome nogmaals tussenbeide komen, bij welke gelegenheid ze het piratennest uitroeide. Deze deuk in het Macedonische prestige bezorgde Rome een nieuwe en machtige vijand die de eerstvolgende decennia een voortdurende dreiging zou blijven vormen. 