610

Borophaginae - Cynodictis - Hesperocyon (Pseudocynodictis)

Carnivoren (Roofdieren) Caniformia Miacidae Canidae (Hondachtigen) Cynodictis
Uit de Miaciden ontwikkelden zich in het Vroeg-Oligoceen, toen de bossen zich terugtrokken en plaats maakten voor graslanden, de familie Hondachtigen. Tot deze familie behoren onderfamilies: Borophaginae, Hesperocyoninae (beiden uitgestorven wolfachtigen), Caninae (echte honden), Octocyoninae, en Symosyoninae.

Links: Een artistieke reconstructie van een Oerhyena (Epicyon haydeni) uit de groep Onderfamilie) van de Borophaginae die op het punt staat een uitgestorven oerkameel te doden.

De meeste paleontologen zijn het er over eens dat de Cynodictis de voorvader van de hond is. Hij leefde gedurende het gehele Eoceen, zestig tot veertig miljoen jaar terug, in Europa en Azië (in Europa werden zijn overblijfselen in Quercy, Frankrijk, gevonden) en ook in het vroege Oligoceen. In Noord-Amerika  kwam hij voor van het vroege Oligoceen tot het vroege Mioceen, ongeveer zo'n vijfentwintig miljoen jaar geleden, in een verder geëvolueerde vorm. Het was deze eerste hondachtige die de toen heersende carnivoor Creodonta verdrong. De Cynodictis, verbleef meer op de grond dan de Miacis. Het dier kon zijn nagels intrekken en was beter uitgerust om hard te lopen. 

Pseudocynodictis genoemd (juister bekend als Hesperocyon) en nauw verwant aan de Europese Cynodictis. Uit bestudering van het gevonden materiaal blijkt dat de Cynodictis door verschillende soorten werd vertegenwoordigd, waarvan sommige de kenmerken bezaten van de Viveridae (Civetkatachtigen), terwijl andere de typische eigenschappen van de vleesetende soort vertoonden.

De Hesperocyon had waarschijnlijk een lang en soepel lichaam en betrekkelijk korte ledematen die voorzien waren van vijf tenen met gedeeltelijk intrekbare nagels. Hij vertoonde zeer primitieve kenmerken, in het bijzonder wat betreft de schedel, die geen enkele verharding van de trommelvliesknobbel bezat. De hersenpan was echter voldoende ontwikkeld : de achterhoofdsknobbel en de wenkbrauwogen hadden eigenschappen die rechtvaardigen dat de Cynodicttis wel aan recentere tijden dan zijn voorgangers wordt toegeschreven.
Voor zover men weet zijn er geen Europese afstammelingen van de Cynodictis bekend; zij komen echter wel voor op het Amerikaanse vasteland in de Oligocene formaties van de White River (Noord- en Zuid- Dakota, Nebraska, Wyoming, Colorado) en van de John Day River (Oregon). Dat zijn de reeds genoemde Pseudocynodictis, die een verdere evolutiegraad vertoont dan de Europese Cynodictis. Hun gebit was gelijk aan dat van de Canissoort, hun trommelvliesknobbel was omvangrijk, goed verhard en volkomen aan de schedel gehecht.
 

rechts: schedel van de Hesperocyon

 

Laatst bijgewerkt: 14-04-08

colofon