|
4048 |
Frankrijk (1807) |
|
|
Hierna bereidde Napoleon zijn leger in Duitsland voor op een wintercampagne tegen Rusland, dat een aanzienlijke strijdmacht onder generaal Rechts: Slag bij Eylau (8 februari 1807). |
 |
 |
Napoleon op het slagveld na de slag bij Eylau (9 februari 1807) |
|
Op 9 juli 1807 wordt er, na een reeks bloedige veldslagen, weer een vrede gesloten. Na deze vrede gaat het bergafwaarts met Frankrijk, de zogenaamde Magere Jaren breken aan, met als hoogtepunt (of juist dieptepunt) de veldtocht en verpletterende nederlaag in Rusland.
9 juni 1807: Tsaar Alexander l en Napoleon sluiten vrede |
 |
|
|
Op 14 juni 1807 wist Napoleon de Russen overtuigend te verslaan in de slag bij Friedland. |
| Op 25 juni 1807 sloten Napoleon en Tsaar Alexander aan de oever van de Niemen de vrede van Tilsit. Napoleon en Alexander waren in Tilsit vij elkaar gekoo gezien was in de ogen van Napoleon een nieuw pact hard nodig. Hij wilde zijn vijand een nieuw verdrag dicteren, nadat hij hem eerst in één of twee veldslagen overtuigend had verslagen. Het kwam niet in hem op dat hij - net als in Spanje - in Rusland niet alleen een leger, maar een heel volk tegenover zich zou vinden. Een volk dat bovendien een onpeilbaar groot land en een vermorzelende winter als bondgenoten had. |
 |
Het vredesverdrag viel zeer nadelig uit voor Pruisen. De « Pruisische adelaar » werd deerlijk gekortwiekt: in het westen verloor Pruisen een groot deel van Hannover en andere flarden van Duitsland, die werden samengebundeld tot het koninkrijk Westfalen, terwijl men in het oosten Poolse bezittingen kwijtspeelde bij de oprichting van het groothertogdom Warschau, dat werd bestuurd door Napoleons nieuwe bondgenoot, de koning van Saksen. |
|
Toen Napoleon op 27 juli 1807 na tien maanden afwezigheid als overwinnaar in Parijs terugkeerde, leek het of hij voorgoed zijn heerschappij over Europa had gevestigd. De toekomst leek er voor Napoleon rooskleurig uit te zien. Vrijwel het hele vasteland van Europa was bevriend met, of in ieder geval afhankelijk van Frankrijk. Groot-Brittannië en zijn beschermeling Portugal waren de enige staten die nog weerstand boden tegen het oppermachtige Frankrijk. In 1807 en 1808 werd vooral de politieke constellatie van Midden-Italië flink gewijzigd. Eind 1807 namen de Fransen bezit van Etrurië en werden de Bourbons er verbannen.
|
 |
 |
Wou Napoleon Groot-Brittannië helemaal van het Europese continent isoleren, dan diende hij ook af te rekenen met Portugal. Hiertoe besloot hij in oktober 1807 te Fontainebleau een verdrag met de Spaanse koning  Karel lV (1788 - 1808), waarin de opdeling van dit land werd bedisseld.
Spanje had zich tijdens de Franse Revolutie (1793-1796) aan de zijde van Oostenrijk en Engeland geschaard (maar had zich in 1796 met de Fransen gestort in een oorlog met Engeland (Eerste Coalitieoorlog Napoleon weizigde echter zijn plannen en besliste om ook de Spaanse koning af te zetten en Spanje om te vormen tot een satellietstaat van het keizerrijk. In Parijs was men immers op de hoogte van de rivaliteit die aan het Spaanse hof heerste: Karel lV was een zwakkeling die door zijn echtgenote Links: Karel lV met echtgenote Maria Louisa en kinderen (schilderij van Goya) |
 |
Maar Engeland ging, na het succes bij Trafalgar, weer met hernieuwde moed de strijd aan tegen de Fransen. Zo kwamen er een paar nieuwe gezichten in het bestuur van Engeland, onder andere George Canning en Robert Steward viscount Castlereagh. Canning hield van een harde aanpak. Hij was ook de man die het besluit nam om Kopenhagen te bombarderen en de Deense vloot in brand te steken, toen Denemarken over dreigde te hellen naar Frans-Russische zijde. Ook Castlereagh, die de nieuwe minister van Oorlog was geworden, deed goed werk. Hij versterkte het leger zo, dat een expeditiekorps kon worden gevormd, dat op het vasteland uitstekende diensten zou bewijzen. Zulke uitstekende diensten, dat ze bij Waterloo de vijand op eigen terrein hebben verslagen. Links: Geoge Canning, rechts: Catlereagh |
 |
|
Gemaakt: 20-03-04 |
Bennigsen naar Oost-Europa had gestuurd. Een eerste confrontatie in de Poolse vlakten, bij Eylau (nu in Polen: Llawa), liep uit op een gruwelijke slachting zonder overwinnaar. Aan Franse zijde sneuvelde 22.000 soldaten, aan Russische zijde 23.000.
Maria-Louisa werd gedomineerd en tevens in onenigheid verkeerde met zijn zoon, de wreedaardige en infantiele Ferdinand, die al lang op de troon aasde. Napoleon wist handig gebruik te maken van de machtsstrijd aan het Spaanse hof om de koninklijke familie naar Zuid-Frankrijk te lokken.